Eκεί τα βράδια που πηγαίνω έχει μια βρυσούλα. Έσταζε. Τα γατάκια και τα σκυλάκια την ξέρανε. Και τα έβλεπα που πηγαίνανε τα βράδια και ξεδιψούσανε σε ένα λιμνάκι που μαζευόντουσαν οι σταγόνες. Και μερικοί άνθρωποι την ήξεραν. Όπως και εγώ. Και πηγαίναμε αν θέλαμε νεράκι. Το γλαστράκι από κάτω πάντα είχε κάποιο λουλουδάκι, και κάτι άλλα που υπήρχαν γύρο.
Σήμερα την είδα κλειστή, σφραγισμένη ,και το λουλουδάκι στην γλαστρούλα ξεραμένο
Ένιωσα σαν να ξεράθηκα και εγώ μαζί με το λουλούδι.
Γιατί πόσοι νομίζεις είναι αυτοί που ξέρουν τί σημαίνει να ζεις σαν αδέσποτο ζωάκι, όπως εμείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ δεν ξεραίνεσαι. Κάπου αλλού θα βρεις νερό. Να λυπάσαι αυτούς που δεν ξέρουν να ξεδιψάσουν από την μικρή βρύση με τις σταγόνες που γνωρίζουν τα σκυλιά και τα γατιά. Αυτούς που θεωρούν περιττή διαρροή αυτό το λίγο που δίνει ζωή, και στη ζωή τους μόνον άπληστη χυδαιότητα του «πολύ» έχει θέση. Αυτοί ήταν ξεροί ήδη όταν η βρύση έτρεχε.
.....
ΑπάντησηΔιαγραφή