Tο αγόρι που πάντα κάτι ξέχναγε

Κοιτώντας τις παλιές φωτογραφίες τον είδα.
Εγώ τότε θα 'μουνα στα 26 κι αυτός στα 22, ο Μάριος από τον Πύργο, αλητάκι, αλλά με την ηθική του! Συχνά πηγαινοερχόταν Αθήνα-Πύργο, για να βλέπει τον πατέρα του που ήτανε στην φυλακή (για καλλιέργεια χασίς).

Μην νομίζετε όμως, ήταν μια πολύ καλή οικογένεια, αλλά στον Πύργο γίνονται αυτά. Ο θείος του είχε ένα κωλόμπαρο με γυναίκες, ο Μάριος λοιπόν ερχότανε και μέσα από τα σχετικά "γραφεία" τις μετέφερε στον Πύργο συνοδεία, έκανε και λίγο νταλαβέρι χασισάκι, έτσι για το χαρτζιλίκι, όχι τίποτα παραπάνω.
Τον είχα γνωρίσει ένα βράδυ στην οδό Αθηνάς, τότε πήγαινα εκεί της νύχτες, σκέτη απόλαυση αυτό τ'αγόρι. Από την πρώτη φορά όμως ξέχασε στο σπίτι μου την άδεια οδήγησης, αν και δεν είχε αυτοκίνητο, το 'κανε για να βρεί την ευκαιρία να ξανάρθει "Πάολα ξέχασα την άδεια μου, να περάσω σε δυό μέρες που θα ανέβω Αθήνα να την πάρω;".
Τον είχα ερωτευτεί λιγάκι, αλλά ποτέ δεν του το 'δειξα, πού καιρό για έρωτες εγώ, με τόσα αγόρια γύρω μου κιόλας.
Συνέχισα να τον βλέπω κάπου δυο χρόνια, όποτε ανέβαινε για το γνωστό δρομολόγιο. Ήταν ερωτικός, τρυφερός κι αρσενικός, όλα τα καλά τα είχε και πάντα κάτι ξέχναγε στο σπίτι μου, για να γυρίσει δήθεν να το πάρει!

Ένα πρωί, που έφευγε για τον Πύργο, με φίλησε στο μάγουλο και μου έπιασε το χέρι, με κοίταξε καλά καλά, μόλις έκλεισε η πόρτα, κοίταξα στο σαλόνι, δεν είχε ξεχάσει τίποτα, στέγνωσε το στόμα μου, κατάλαβα ότι δεν θα τον ξαναδώ και δεν τον ξανάδα ποτέ από τότε.