Δίπλα σε αυτό το ξεχασμένο και χορταριασμένο, παλιό εκκλησάκι, πηγαίνω καμιά φορά το βράδυ όταν είμαι με κάποιο αγόρι κι έχω έρωτες.
Είναι κρυμμένο σε ένα στενό κοντά στα ΚΤΕΛ, δεν έχει δρόμο να σε βγάλει, μόνο εκείνοι που δουλεύουνε τριγύρω θα το έχουν δει.
Το λυπάμαι έτσι που το 'χουν εγκαταλελειμμένο, είναι πολύ όμορφα χτισμένο.
Το λυπάμαι όχι από θρησκευτική ευλάβεια, αλλά γιατί κάποτε αυτό το όμορφο εκκλησάκι, ήτανε αποκούμπι για κάποιους ανθρώπους, εδώ συλλογιστήκανε, εδώ παρακαλέσανε για κάποιον δικό τους, εδώ κλάψανε, εδώ προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με την πίστη τους.
Αν ήταν ένα μεγάλο δεν θα το λυπόμουν, αλλά αυτό το ταπεινό εκκλησάκι που δεν ξέρω σε ποιον Άγιο ή Αγία είναι αφιερωμένο, με στεναχωρεί που το βλέπω έτσι ερηπωμένο.
Αλλά και πάλι έχει μια ζεστασιά, αφού τα αδέσποτα σκυλάκια το χουνε βρεί σαν καταφύγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου