Ο υπερήφανος Σάελ!

Κάτσαμε για λίγο, με τον Μανώλη, στην Ομόνοια να πιούμε έναν ελληνικό, παρέα και η Λούση, ξαφνικά ένα μικρό ξενάκι, παιδάκι, σκέτο αγγελούδι, που πούλαγε χαρτομάντιλα, κοντοστάθηκε δίπλα μας. Πήρε με μια  τρυφερότητα την Λούση αγκαλιά, "πως σε λένε βρε" του λέω "Σάαελ" μου απαντά, "από που είσαι βρε μικρούλη εσύ;", "από το Αφγανιστάν" μου λέει, καθώς χάιδευε τη σκυλίτσα του λέω κι εγώ "κάτσε βρε να σε βγάλω μια φωτογραφία!", αμέσως στάθηκε, χαμογέλασε γλυκά στην κάμερα, ρίχνοντας τα χαρτομάντιλα όλα μες στη πορτοκαλί σακούλα...
"Μα πως μιλάς έτσι καλά ελληνικά;" το ρώτησε ο Μανώλης "δύο χρόνια είμαι εδώ" του απαντάει.
"Βγάζεις καθόλου χαρτζιλίκι βρε;", "όχι" μου έδειξε, κάνοντας έναν αδιάφορο μορφασμό.
Τον ευχαρίστησα για τη στιγμή, μα αμέσως πέταξε σαν πουλάκι υπερήφανα κι εξαφανίστηκε για να μην προλάβω να αγοράσω χαρτομάντιλα.
Κόντεψε να με πάρουνε τα κλάματα με την υπερηφάνεια αυτού του παιδιού από το μακρινό Αφγανιστάν. "Καυτηριάστηκε το είναι μου!" είπε ο Μανώλης που φαίνεται είχε να συγκινηθεί καιρό.