Αποχαιρετισμός

Είχα να μπω σε ορθόδοξη εκκλησία χρόνια, παρόλο που το τελετουργικό που κάνουν οι παπάδες μου αρέσει αισθητικά όχι..πνευματικά!

Έλεγε λοιπόν ο ιερέας τις ψαλμωδίες του για να αποχαιρετήσει τον νεκρό που κηδεύαμε, ο κόσμος που ήταν εκεί άναβε κερί κι έκανε το σταυρό του, εγώ απλώς κάθησα σε μια γωνιά με ευσέβεια για αυτόν που έφυγε από την ζωή, όχι δεν έκανα σταυρό, δεν προσκύνησα εικόνα, δεν άναψα κερί, δεν ένιωσα αυτήν την ανάγκη που είδα να νιώθουν οι άλλοι γύρω μου...

Σκέφτηκα τα πόσα έχω τραβήξει στην ζωή μου, εξαιτίας αυτής τις θρησκείας και στεναχωρήθηκα, περισσότερο γιατί κι εκείνος που αποχαιρετούσαμε τα ίδια τράβηξε..!

Ένα ποτήρι γλυκό κρασί θα ήθελα να ρίξω μέσα στον τάφο πριν τον σκεπάσουν, έτσι απλά να νιώσω ότι κάνω και εγώ κάτι, αφού δεν μπόρεσα να κάνω σταυρούς,
είπα απλά ένα καλό σου ταξίδι και τίποτα άλλο.

Ο υπερήφανος Σάελ!

Κάτσαμε για λίγο, με τον Μανώλη, στην Ομόνοια να πιούμε έναν ελληνικό, παρέα και η Λούση, ξαφνικά ένα μικρό ξενάκι, παιδάκι, σκέτο αγγελούδι, που πούλαγε χαρτομάντιλα, κοντοστάθηκε δίπλα μας. Πήρε με μια  τρυφερότητα την Λούση αγκαλιά, "πως σε λένε βρε" του λέω "Σάαελ" μου απαντά, "από που είσαι βρε μικρούλη εσύ;", "από το Αφγανιστάν" μου λέει, καθώς χάιδευε τη σκυλίτσα του λέω κι εγώ "κάτσε βρε να σε βγάλω μια φωτογραφία!", αμέσως στάθηκε, χαμογέλασε γλυκά στην κάμερα, ρίχνοντας τα χαρτομάντιλα όλα μες στη πορτοκαλί σακούλα...
"Μα πως μιλάς έτσι καλά ελληνικά;" το ρώτησε ο Μανώλης "δύο χρόνια είμαι εδώ" του απαντάει.
"Βγάζεις καθόλου χαρτζιλίκι βρε;", "όχι" μου έδειξε, κάνοντας έναν αδιάφορο μορφασμό.
Τον ευχαρίστησα για τη στιγμή, μα αμέσως πέταξε σαν πουλάκι υπερήφανα κι εξαφανίστηκε για να μην προλάβω να αγοράσω χαρτομάντιλα.
Κόντεψε να με πάρουνε τα κλάματα με την υπερηφάνεια αυτού του παιδιού από το μακρινό Αφγανιστάν. "Καυτηριάστηκε το είναι μου!" είπε ο Μανώλης που φαίνεται είχε να συγκινηθεί καιρό.